Het ritme van meneer De Bruin

Door: Marloes Bijl (programmamanager PGW)

Ik denk nog regelmatig aan hem terug, meneer De Bruin. Een imposante, sterke man met grote handen en een brede lach. Ik was nog niet zo lang teamleider in een verpleeghuis toen deze meneer in het multidisciplinair overleg (MDO) besproken werd. ‘Meneer komt altijd rond de klok van drie uur ’s nachts uit bed. Wij leggen hem dan uit dat het nog midden in de nacht is en hij nog lekker verder kan slapen, maar hier wil hij niets van weten. Zijn dagen nachtritme is in de war!’

En dus werden er plannen gemaakt om meneer gedurende de dag meer activiteiten aan te bieden in de hoop dat hij zo moe zou zijn, dat hij ’s nachts door sliep. Na diverse weken van uitproberen en evalueren leek slaapmedicatie nog de enige optie. Met alle risico’s van dien. Tot we met zijn familie in gesprek gingen over het leven van meneer de Bruin. Zo kwamen we er achter dat hij vanaf z’n veertiende op de Bloemenveiling Aalsmeer had gewerkt en hij dus zijn hele leven (vanuit ons perspectief) midden in de nacht was opgestaan. Vanaf dat moment werd het patroon dat meneer de Bruin al zijn hele leven had gehad, leidend.

Dit was voor het eerst dat ik me er zo van bewust van werd hoe belangrijk het is om iemand écht te kennen om de juiste zorg en begeleiding te kunnen geven. De eerste keer dat ik in aanraking kwam met, zoals wij het nu noemen, persoonsgericht werken.

In de jaren daarop werkte ik voor verschillende ouderenzorginstellingen als manager en regelmatig stelde ik de vraag ‘Wordt onze cliënt hier blij van?’